2007-08-03 / 100 LAT PANI STARCZEWSKIEJ

W Częstochowie żyje już 10 stulatków. Do końca roku tę magiczną granicę wieku przekroczą jeszcze trzy osoby.
Prezydent Częstochowy Tadeusz Wrona złożył dziś życzenia obchodzącej 100-lecie urodzin Pani Janinie Starczewskiej. Prezydentowi towarzyszył kierownik Urzędu Stanu Cywilnego Eugeniusz Marchewka.

Odwiedziny jubilatki miały miejsce w Miejskim Szpitalu Zespolonym. Przy łóżku pani Janiny można było spotkać trzy pokolenia rodziny, w tym również zawodową pielęgniarkę...
- Jesteśmy zżytą rodziną, często się spotykamy - mówiła prawnuczka Pani Janiny. Rodzina jubilatki interesowała się również innymi stulatkami w Częstochowie.

W tym roku Prezydent odwiedził już 4 stulatków. W Częstochowie żyje obecnie 10 osób mających co najmniej 100 lat. Najstarszy częstochowianin obchodził będzie 104 rocznicę urodzin. Do końca tego roku granicę 100 lat przekroczą jeszcze trzy osoby.

Jubilatka urodziła się w Suliszowicach, w powiecie częstochowskim. Jej rodzice byli rolnikami. W wieku 20 lat podjęła prace w częstochowskiej zapałczarni, ale po kilku latach ją straciła, wskutek pożaru w zakładzie. Wyszła za mąż w roku 1932. Podczas okupacji niemieckiej, rodzinę i czwórkę dzieci wywieziono na roboty do Niemiec. Po zakończeniu wojny wszyscy powrócili w rodzinne strony. Gdy ojciec rodziny znalazł pracę w Hucie Częstochowa, w roku 1948 wszyscy przenieśli się do miasta. Pani Janina zajmowała się rodziną nie pracując zawodowo, wychowując siedmioro dzieci. Małżeństwo trwało 63 lata – była to zgodna i szczęśliwa rodzina.
Pani Janina Starczewska doczekała się 14 wnuków, 14 prawnuków i 1 praprawnuka.
- „Babcia pomagała w ich wychowaniu – mówią członkowie rodziny – Zacięcie pedagogiczne po Babci odziedziczyli też inni członkowie rodziny, gdyż pedagogami zostało 7 osób: mamy dwóch polonistów, anglistkę, germanistkę, geografkę, plastyczkę, wychowawczynię przedszkola.”

Wyższe wykształcenie stało się w tej rodzinie niezmiernie ważne: jest też ekonomista, informatyk, tłumaczka języka angielskiego i francuskiego, psycholog. Młode pokolenie dopiero rozpoczyna studia.
Mimo, że życie Pani Janiny Starczewskiej nie było usłane różami – przeżyła dwie wojny światowe – cieszyła się dobrym zdrowiem. Nigdy wcześniej – aż do tego momentu - nie przebywała w szpitalu.
Prezydent oprócz kwiatów i listu gratulacyjnego, wręczył jubilatce nagrodę pieniężną.

2007-07-30 / KONKURS NA KONCEPCJĘ ARCHITEKTONICZNĄ CZĘSTOCHOWSKIEJ ALEI I PLACE ROZSTRZY

W Ratuszu Miejskim w Częstochowie rozstrzygnięto dziś „Konkurs na koncepcję architektoniczną zagospodarowania Placów Daszyńskiego i Biegańskiego w Częstochowie wraz z łączącym place odcinkiem Alei Najświętszej Maryi Panny”.
Konkurs w kwietniu bieżącego roku ogłosił Miejski Zarząd Dróg. Jego realizacje powierzono częstochowskiemu oddziałowi Stowarzyszenia Architektów Polskich.
Wybór koncepcji architektonicznej w drodze konkursu jest pierwszym etapem do dalszych prac nad przygotowaniem do realizacji projektu pn. ”Wzmocnienie znaczenia Centrum Pielgrzymkowego poprzez modernizację Alei Najświętszej Maryi Panny w Częstochowie”, który będzie dofinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, kwotą 10 mln Euro.

Na konkurs wpłynęło 6 prac. Sąd konkursowy liczył ośmiu sędziów: czterech przedstawicieli Zamawiającego – Miejskiego Zarządu Dróg w Częstochowie oraz czterech przedstawicieli Organizatora – Stowarzyszenia Architektów Polskich SARP Oddział w Częstochowie.

Większością głosów zwyciężyła koncepcja nr 0002, wykonana przez zespół projektowy w składzie Paweł Korzewski i Marek Chmura z pracowni Architektury „Forma” Sp. z o.o. z Częstochowy.
Prace złożone na konkurs będzie można oglądać do 6 sierpnia 2007 r. w sali wystawowej Muzeum Częstochowskiego w Ratuszu.

- Ten konkurs zmieni oblicze ścisłego centrum miasta. Uciekamy do przodu – będziemy się teraz starać urzeczywistnić rozstrzygnięcia konkursu – powiedział Prezydent Częstochowy, Tadeusz wrona, podczas głoszenia wyników konkursu.
- Dziękujemy władzom miasta za ogłoszenie tego konkursu, dziękujemy mieszkańcom za zgłaszane publicznie opinie na ten temat, w tym również częstochowskim mediom – powiedział Marek Chmura, jeden z architektów reprezentujących zwycięską pracownię architektoniczną.
- Prace zgłoszone na konkurs skrzą się od pomysłów, biorący udział w konkursie dobrze odrobili swoje lekcje – stwierdził Zbigniew Świtalski, członek sądu konkursowego z ramienia SARP.

Uzasadnienie rozstrzygnięcia konkursu:

Pracy nr 0002 przyznano I nagrodę w szczególności za:
• Propozycję projektową zagospodarowania Placów Biegańskiego i Daszyńskiego oraz I i II Alei NMP, polegającą na wprowadzeniu współczesnej, eleganckiej estetyki do historycznego układu urbanistycznego.
• Prawidłową propozycję nawiązującą do stylistyki podłogi urbanistycznej III Alei NMP.
• Poprawne rozwiązanie układu komunikacji kołowej.
• Interesującą propozycję dodatkowego programu użytkowego (funkcje komercyjne pod Pl. Biegańskiego i parkingi podziemne pod Placami Biegańskiego i Daszyńskiego) mogącego dodatkowo uatrakcyjnić projektowane założenie.
• Rozwiązanie połączenia Placu Biegańskiego z podziemnymi poziomami (pochylnie) stwarzającego duże możliwości ciekawych rozwiązań przestrzennych.
Interesujące, aczkolwiek kontrowersyjne, w aspekcie zapisów Regulaminu wydaje się zaprojektowanie na Placu Daszyńskiego, przed pomnikiem Papieża Jana Pawła II Pielgrzyma, przejścia czasowo napełnianego wodą.
Zdaniem sądu, projekt wymaga dalszych „twórczych” konsultacji prowadzonych przez zwycięski Zespół z Autorem Pomnika oraz z władzami miasta, tak by planowane już w tym rejonie zamierzenia inwestycyjne mogły być kontynuowane, a nowe twórczo rozwiązane. Zespół autorski – otrzymujący nagrodę w konkursie (choć nie jednogłośnie) prezentuje wysoki warsztat projektowy co zdaniem sądu oznaczać może, że w dobrej zgodnej współpracy z władzami miasta powstanie w Częstochowie znaczące dzieło.
Integralną częścią opinii są zalecenia sądu do pracy konkursowej.

Zalecenia do pracy numer 0002:

Plac Biegańskiego:

• rozważyć inną lokalizację zjazdów do garażu podziemnego,
• rozważyć odsłonięcie kościoła Św. Jakuba,

Aleja NMP:

• rozważyć eliminację projektowanych drzew w chodnikach przy północnej i południowej pierzei,
• dopracować przekroje poprzeczne Alei w aspekcie ruchu pieszego, Plac Daszyńskiego:
• doprecyzować obsługę komunikacyjną garażu podziemnego - rozważyć zmianę geometrii ul. Mirowskiej, tak, aby ślad po dawnej dzwonnicy i baszcie nie znajdował się w obrębie jezdni, • skonsultować z Autorem Pomnika przejście przed pomnikiem, czasowo napełniane wodą.

Opis koncepcji – dołączony do projektu przez autorów koncepcji

„Idea

Idea prezentowanego opracowania jest stworzenie przestrzeni o wyraźnej preferencji ruchu pieszego, stanowiącej czytelny znak w strukturze miasta, dla której kosztowne rozwiązania techniczne prowadzące do separacji i segregacji ruchu będą niezbędnym uzupełnieniem – nie zaś warunkiem wyjściowym.
U podstaw tej zasady leży przekonanie, że jedynie działania zmierzające do godzenia różnych potrzeb, dążeń i aspiracji prowadzić mogą do rozwoju i postępu. Stąd próba stworzenia przestrzeni, która kompozycją, charakterem i nastrojem sprzyjać będzie różnorodnym funkcjom, jakie łączy obszar Alei N.M.P.
Przyjęte rozwiązanie projektowe daje szanse na integracje przestrzenna wszystkich odcinków Alei, traktowanych jako obszar wielofunkcyjny. Służyć temu ma kompozycja elementów kształtujących wnętrze urbanistyczne, umożliwiająca wielowariantowy i otwarty sposób jego wykorzystania. Zasadniczym elementem tej kompozycji jest maksymalnie powiększona i ujednolicona plastycznie płyta posadzki, podkreślająca wielkość pasażu, a elementami porządkującymi i organizującymi są dyspozycje przestrzenne zapisane w jej rysunku, łączące wyposażenie przestrzeni publicznych i miejsca przestrzennie ważne w zabudowie pierzei. Dyspozycje te wyznaczają mniej lub bardziej dosłownie rozumiane krawędzie przestrzeni mając za zadanie porządkowanie i inspirowanie aranżacji przestrzeni w mniejszej skali. Prezentowane opracowanie zakłada możliwość okresowego ruchu samochodów w obszarze Alei (do czasu realizacji programu inwestycji komunikacyjnych poza tym obszarem); w sposób i w zakresach ustalonych w drodze porozumienia z użytkownikami i właścicielami kamienic, stosownie do funkcji obiektów i generowanych nią potrzeb. Założono możliwość organizacji ogródków kawiarnianych na całym przebiegu Alei w obszarze opracowania. Przyjęte w opracowaniu rozwiązania zakładają zmienne zasady aranżacji przestrzennej obszarów przy pierzejach – pozwalając stworzyć przestrzeń mobilną, otwartą na okresowe zmiany i przeobrażenia, a przez to przyjazną dla różnych wariantów jej użytkowania, stosownie do zmieniających się warunków wynikających z rozwoju obszaru śródmiejskiego, zmian pór roku i tradycyjnych okresów pielgrzymowania do Sanktuarium Jasnogórskiego. O sposobie użytkowania tak zbudowanej przestrzeni decydować będzie w znacznym stopniu jej Użytkownik.
Przyjęta idea projektowa ma cechy kompozycji „otwartej”, podatnej na zmiany. Wynika to z faktu, że zarówno charakter opisywanej przestrzeni jest zmienny w czasie i w pełnionej funkcji (zmienność, sezonowość funkcjonalna przestrzeni), jak i z faktu bieżących zmian, okresu transformacji i zmian dynamiki rozwoju śródmieścia. Celem przyjętego rozwiązania jest stworzenie przestrzeni przyjaznej szerokiej gamie dających się przewidzieć wariantów funkcjonalnych. Dlatego też w oparciu o wyraźny, mocny akcent historycznego Traktu pielgrzymkowego, budowana jest przestrzeń podatna na zmiany i w swoim założeniu – ulegającą zmianom funkcjonalno – przestrzennym tak w krótszej perspektywie czasowej (sezonowość: zima, lato), jak i dłuższej perspektywie zmian oferty programowej.
W związku z tym, właściwe wydaje się określenie ram plastyczno – przestrzennych, w obrębie, których będą się mogły dokonywać wymienione wcześniej zmiany oraz inspirowanie tych zmian, przy utrzymaniu równowagi w harmonijnym łączeniu, czy też godzeniu, często trudnych do pogodzenia funkcji skumulowanych w obszarze Alei.
Pomysł sezonowej zmienności aranżacji przestrzeni wynika z oczywistego faktu, że w wypadku otwartego pasażu, (jak ten w Alejach) okres wiosenno – letni jest to czas zdecydowanie odmiennego użytkowania przestrzeni od pozostałej części roku. Na ten oczywisty fakt nakłada się dodatkowo sezonowy charakter ruchu pątniczego.

Intencje przekształceń proponowanych w opracowaniu

1.Integracja Alej N.M.P., traktowanych jako obszar wielofunkcyjny, o kompozycji przestrzennej umożliwiającej wielowariantowy i otwarty sposób jego wykorzystania.
2. Rozbudowa więzi przestrzennej poszczególnych odcinków Alej.
3. Eliminacja ruchu tranzytowego przez drastyczne ograniczenie szybkości jazdy zarówno prawem, jak i techniczne. Ustalone w strefie zasady ruchu uspokojonego, podporządkowanego ruchowi pieszemu, przy zapewnieniu dostępności ruchu kołowego do każdej budowli.
4. Ograniczenie, zmierzające do likwidacji w perspektywie, możliwości parkowania z uwzględnieniem sezonowej zmienności zakresu i dostępności parkowania.
5. Wzbogacenie materiałowe i formalne traktu pielgrzymkowego z zachowaniem idei monumentu.
6. Rewitalizacja przestrzeni placów poprzez impulsy wynikające z nowych funkcji ulokowanych w części podziemnej pod powierzchnia płyty placów.
7. Utrzymanie istniejących wartości obszarów objętych opracowaniem w niezbędnej ich przebudowie dla potrzeb doby współczesnej i tworzenie jedności miasta w różnorodności nastrojów i charakterów jego części.

Rozwiązanie funkcjonalno - przestrzenne Placu im. W. Biegańskiego

Autorzy projektu uznali, że zabiegi estetyzujące przestrzeń publiczną placu są spóźnione w obliczu atrofii funkcji śródmiejskiej placu. Uznano, że nadzieje na rozwój może dać impuls w postaci nowego kierunku rozwoju programu funkcjonalnego placu, zlokalizowanego pod jego płytą. Przekonanie to znalazło wyraz w decyzji o zaprojektowaniu dwupoziomowej przestrzeni pod płaszczyzną placu. Poziom pierwszy przeznaczono na funkcje centrum handlowo-usługowego (zawierającego m.in. przewidziane regulaminem konkursu obiekty handlowe i ustępy publiczne). Drugi poziom – to parking podziemny na 300 miejsc postojowych. Do parkingu podziemnego prowadzą zjazdy zlokalizowane w południowej części placu. Do zespołu handlowo- usługowego prowadzą dojścia systemem schodów ruchomych i platform – ulokowanych w „szczelinie” placu. Arbitralnie poprowadzone rozcięcie placu ma stanowić dosłowne i symboliczne otwarcie przestrzeni śródmiejskiej na nowe funkcje, dające nadzieje na przywrócenie życia miejskiego w obrębie przestrzeni placu.

Rozwiązanie funkcjonalno - przestrzenne Placu im. I. Daszyńskiego

Intencją autorów jest uczynienie z projektowanego placu - czytelnego znaku w zurbanizowanym otoczeniu; znaku sprzyjającego refleksji i zadumie, pełniącego przy tym funkcje placu miejskiego wpisana w codzienność życia mieszkańców miasta.
Plac - jego płaszczyzny, elementy rzeźbiarskie, zieleń i otaczającą przestrzeń zurbanizowaną mają stanowić całość wzajemnie się uzupełniając, wchodząc we wzajemne relacje - tworząc wielowątkową przestrzeń spójną wewnętrznie i autonomiczną w poszczególnych fragmentach.
Kompozycje pomnika rozlokowana w centralnej części placu uzupełniono o tafle lustra wody. W życiu codziennym woda ta pokrywa warstwa do kilkunastu centymetrów powierzchnie centralnej części placu – trakt pielgrzymowania dzięki odpowiednio wyprofilowanej płaszczyźnie placu. W dniach uroczystości i w okresie wzmożonego ruchu pielgrzymkowego woda zostaje usunięta a Plac wypełniają uczestnicy uroczystości. Przewidziane lustro wody w środkowej części placu - skutkować będzie uzyskaniem zwierciadła, w którym odbijać się będzie kompozycja pomnika, nadając mu monumentalny wyraz. W życiu codziennym projektowany plac będzie pełnić role skweru miejskiego, w którym tafla wody będzie urozmaiceniem zachowującym wspomnienie i odniesienie do pejzaży dróg pielgrzymowania - dając miejsce wytchnienia i odpoczynku przechodniom. Przyjęte rozwiązania projektowe uwzględniają historyczne tło, w którym zostanie zlokalizowany pomnik, a szczególnie stylistykę i rangę obiektu zabudowy historycznej zlokalizowanego w obrębie placu – tj. kościoła św. Zygmunta. Skromny, surowy wystrój elementów wyposażenia placu - harmonizować będzie z historycznym otoczeniem i projektowaną zielenią. Rozwiązania projektowe uwzględniają docelowy układ komunikacyjny, w tym zespoły miejsc postojowych zaprojektowane pod płytą placu ( 250miejsc postojowych ).

Układ wodny na placu poprowadzony będzie w sposób dający złudzenie ciągłości i jednorodności. Zamknięty obieg wodny będzie wymuszony pompą o takiej wydajności, aby wyraźnie widoczny był przepływ. Po przepłynięciu przez całe koryto woda przelewa się do zbiorników podziemnych. Zasilanie „ lustra wody ” z istniejącej sieci wodociągowej.
Odprowadzenie wody - okresowo do magistralnej sieci kanalizacji deszczowej. Przewiduje się intensywną iluminację projektowanej kompozycji rzeźbiarskiej oraz tafli wody – trzema rodzajami punktów świetlnych: terenowymi punktami świetlnymi; punktami świetlnymi umieszczonymi pod powierzchnią wody oraz reflektorami punktowymi umieszczanymi na słupach oświetlenia ulicznego. System oświetlenia przewidywać będzie zarówno iluminację codzienną, jak i oświetlenie okazjonalne, uruchamiane w dniach uroczystości rocznicowych. Przewiduje się włączenie do projektu iluminacji obiektu zabytkowego i zespołów zieleni. Urządzenia infrastruktury technicznej istniejące w chwili obecnej na placu (przyłącza energetyczne, studnie telekomunikacyjne itp.) zostaną przebudowane w sposób harmonizujący techniczne wymogi urządzeń z wystrojem plastycznym pomnika – placu.

Rozwiązanie funkcjonalno – przestrzenne odcinka Alei łączącego place

Autorzy projektu – pryncypialnie, jednoznacznie i z pełną determinacją wskazują na niezbędną konieczność traktowania Alei NMP jako przestrzennego continuum. Stąd pryncypialna i jednoznaczna decyzja manifestacyjnie kontynuująca rozwiązania przyjęte w przebudowanym odcinku NMP (III Aleja ). Istotna zmianą wynikającą wprost z analizy wykonanej realizacji – jest dopełnienie przekroju poprzecznego Ale i– zielenią typu „przezroczowego” wprowadzona w nieregularnym rytmie wzdłuż umownej granicy pomiędzy nawierzchnią „śladów” jezdni, a płaszczyznami wzdłuż pierzei zabudowy.

Zieleń

U podstaw idei projektowej w zakresie zieleni - leży tęsknota za zrównoważoną przyszłością, za harmonijnym łączeniem świata natury i świata kultury, cywilizacji. Rozwiązania projektowe kierunkują nastroje przestrzeni publicznych objętych opracowaniem ku symbolowi, który można opisać określeniem „Arkadia Miejska”.
Nadzieja, że działania zmierzające do znalezienia wzorca współżycia natury i kultury są celem współczesnych, w tym celem europejskich działań zjednoczeniowych – materializuje się w rozwiązaniach projektowych łączących archetyp świątyni, drogi, światła, wody, roślinności z elementami współczesnej techniki.

Rozwiązanie nawierzchni i elementów wyposażenia przestrzeni

Jako podstawowy cel przyjęto uzyskanie rozwiązania optymalnie integrującego przestrzeń Alei, wyznaczoną pierzejami. Zasadniczym elementem kompozycji jest maksymalnie powiększona i ujednolicona plastycznie płyta posadzki, podkreślającą przestrzeń na wielkość pasażu. Rytmiczny i rygorystyczny układ pasów (fakturowanych płyt o różnym odcieniu) fakturowanej kostki kamiennej, w zestawieniu z gładką powierzchnią pozostałych płyt kamiennych powinien w efekcie dać wystarczająco urozmaicony, lecz jednolity wzór stanowiący dobre tło dla wyeksponowania licznych elementów składających się na wyposażenie tej przestrzeni. Układ posadzki ma za zadanie uporządkowanie elementów zrealizowanych wcześniej (latarnie, drzewa) i poddanie ich przyjętej zasadzie kompozycyjnej. Dodatkowym elementem wzbogacającym kompozycje posadzki będą aplikacje fakturowanej kostki kamiennej rozmieszczone z różną gęstością w powierzchni pasażu. Mają one symbolizować ślady pielgrzymów zostawione w przestrzeni traktu pielgrzymkowego na przestrzeni wieków. (Dodatkowa funkcja wspomnianych aplikacji będzie informowanie, poprzez zmianę rysunku i faktury posadzki o zbliżaniu się do skrzyżowań. Dzięki temu pasaż stanie się przyjazny dla osób starszych, mniej sprawnych, osób słabowidzących lub niewidomych). W środkowej części traktu ułożone zostaną pasy płyt kamiennych symbolizujące „ścieżki pamięci” upamiętniające grupy pielgrzymkowe odwiedzające klasztor.
W rozwiązaniu projektowym przyjęto, że płyty kamienne tworzące posadzkę będą elementami o gabarytach pozwalających uzyskać jednolity spokojny rysunek nawierzchni.
Płyty będą układane podobnie, jak w zrealizowanym odcinku (III Aleja), przy czym bezpośrednio wzdłuż pierzei zostanie ułożony pas kostki granitowej, tak, aby elementy, przedwejściowe i zaburzenia linii zabudowy nie stanowiły dysonansu w przyjętej kompozycji.

Nawierzchnia utworzona zostanie z płyt kamiennych w szerokiej gamie tonacji szarości. Naturalne przebarwienia kamienia stanowić będą zaburzenia kolorystyczne, pozwalające uniknąć monotonii. W wybranych miejscach przestrzeni – zamiast aplikacji z kostki kamiennej – w posadzce będą ulokowane teleskopowo wysuwane i chowane urządzenia (pachołki, słupki) służące do okresowej organizacji miejsc postojowych.
Przyjęta koncepcja układu oświetlenia zakłada równomierne, lecz niezbyt mocne doświetlenie środkowej części pasażu reflektorami posadzkowymi oraz podświetlenie istniejących drzew reflektorami kierunkowymi.
Po zapadnięciu zmroku projektory zawieszone nad pasażem będą wyświetlać na płaszczyznę posadzki teksty utworów poetyckich wybitnych współczesnych poetów polskich.
Podobny efekt w słoneczny dzień będą dawać promienie słoneczne prześwietlające parasole rozpięte nad fragmentami pasażu, na których proponuje się umieścić nadruki z tekstami prezentującymi historię miasta i regionu. Projekt zakłada realizację elementów wyposażenia przestrzeni w formie: obiektów wbudowanych na stałe w posadzkę oraz dodanie elementów o charakterze okresowym.

Rozwiązania komunikacyjne

Dla całego obszaru Alei objętego opracowaniem proponuje się ustanowić strefę zamieszkania – tj. strefę, w której obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego i w której wjazdy i wyjazdy oznaczone są specjalnymi znakami drogowymi. W strefie tej pieszy korzystać będzie z całej szerokości drogi i będzie miał pierwszeństwo przed kierującymi pojazdami. Przejścia piesze komunikujące przeciwległe pierzeje (poprzeczne do osi traktu) – poprowadzono z częstotliwością gwarantującą wygodę korzystania z całej przestrzeni obszaru pasażu. Odpowiadają one rytmowi dyspozycji przestrzennych, a ich trasy zostały tak rozlokowane, aby kierowały uwagę pieszych na miejsca przestrzennie ważne w zabudowie pierzei.

Komunikacja na placach

Zmiana organizacji ruchu prowadzącą do uspokojenia ruchu pojazdów, eliminacja niektórych kierunków, artykulacja przestrzenna placu (ruch wzdłuż pierzei), usunięcie z placu atrybutów węzła komunikacyjnego i wprowadzenie atrybutów przestrzeni kulturowej (posadzka, mała architektura, funkcje przestrzeni publicznej).
Przejazd przez tak zmieniony plac podlegać będzie rygorom ruchu uspokojonego, a obecności w jego obszarze winna towarzyszyć świadomość obecności w obszarze staromiejskim.
W autorskiej interpretacji wytycznych rozwiązań komunikacji placu Daszyńskiego przewidziano korektę, polegającą na skierowaniu ruchu samochodów z ul. Warszawskiej wzdłuż obu pierzei placu (południowej i północnej ). Uzyskano w ten sposób bezkolizyjne dojście pasażem środkowym na plac i symetrię układu względem osi placu.

Trakt pielgrzymowania – droga

W samej swej istocie symbol drogi jest metasymbolem ludzkiej egzystencji i ziemskiej wędrówki człowieka. Człowiek kamieniami znaczy swoja drogę życia; drogę święta, drogę wiecznego powrotu i drogę wiecznej walki o ustanowienie porządku w chaosie. Trakt (szlak) jest jednak w stosunku do drogi pojęciem pierwotnym. Droga sugeruje ustalony, docelowy ruch, podczas gdy trakt oznacza najbardziej podstawowy kierunek, wzdłuż którego odbywa się ruch pieszy. Taki wolny i artykułowany ruch jest istotą naszego poznawczego doświadczenia. Element ruchu pieszego jest idea rządząca układem Alei NMP. Układ ten jako czasoprzestrzenna kompozycja tworzy tło i kontekst w sensie fizycznym i dosłownym oraz w sensie psychicznym i symbolicznym. Fizyczna obecność człowieka jest tutaj niezbędna. To on kreuje żywą teraźniejszość monumentu. Jego zdolność widzenia i czytania czasu w przestrzennym wymiarze świata pozwala na rozpoznanie tego, co znacząco wypełnia przestrzeń. Nie trzeba udowadniać, że człowiekowi potrzebny jest rytm wzruszeń o różnych napięciach emocjonalnych i, że to wymaga uprzywilejowanych miejsc w przestrzeni i w czasie. A także i tego, że owe miejsca od czasów niepamiętnych znaczyły drogę. Motyw drogi fizyczny i symboliczny determinuje otwarta formę kompozycji przestrzennej, która może być odbierana na sposób powszedni i odświętny. Wnętrze urbanistyczne Alei tworzy klimat odbioru i uwidacznia sytuacje przestrzenne.

Wraz z rozwojem mediów wkroczyliśmy w epokę rozwoju wizualnego – więcej zobaczyć i przeżyć staje się ważniejsze niż zrozumieć. Pielgrzymki można zaliczyć do zjawisk ponadkonfesyjnych i ponadczasowych, a zarazem religijno-społecznych podlegających stałej ewolucji. Pielgrzymowanie jest czynnością kultową, pewnym rytuałem. Zasadniczym jego elementem jest droga, a miejsce wyjścia i dojścia tworzą ramy przestrzeni pielgrzymkowej. Rytuał drogi jest procesem przemiany, przeżyciem doświadczeń w sferach teologicznych i egzystencjalnych. Opracowywany obszar Alei NMP – związany z Klasztorem Jasnogórskim - miejscem kultu o zasięgu nie tylko polskim, ale także europejskim i światowym – będzie odwiedzany przez przybyszów z wielu krajów świata (4 mln osób rocznie). Symbolika tego obszaru wg założeń autorskich – powinna, więc odpowiadać głównemu problemowi rozwijającej się ludzkości: harmonijnego współżycia z przyrodą, znalezienia w przyrodzie właściwego dla siebie miejsca.”